Ashtu si pothuajse gjithkund, lufta filloi me fjalë. Mëngjesi në fshat nisi të gdhihej me grafitë që kishin mbuluar muret e ndërtesave. Për të mos u ditur se kush qëndronte prapa tyre, parullat shkruheshin në gjuhën angleze, të cilën vetëm pak veta e kuptonin. Këta pak veta mezi prisnin që të përkthenin tekstet e tyre te pjesa tjetër e grupit. Në to shkruhej ‘‘udhëtarit nuk i dilet në rrugë’’, ‘‘kush do të largohet mund të shkojë’’, ‘‘ora e madhe po vjen’’, ‘‘kombi mbi shtetin’’ e të ngjashme. Ditën tjetër ngjitas këtij të fundit dikush kishte shkruar ‘‘shteti mbi kombin’’. Tabloja u plotësua po atë mbrëmje, pasi ra terri. Mbi të ishte vendosur një grafit tjetër me mbishkrimin ‘‘edhe kombi edhe shteti’’. Në mesditë ishte koha për ritualin e zakonshëm: muzikë shurdhuese me zë të lartë me këngë atdhetare që ushtonin nga kasetofonat e vendosur nëpër ballkonet e shtëpive, shoqëruar me valëvitjen e flamujve etnikë nëpër dritare. Për luftën, që kishte ardhur në prag të derës nuk fliste hapur askush, dhe pse me gjysmë zëri flitej për hapje bunkerësh, përgatitje për vendosjen e barrikadave nëpër disa rrugica të fshatit e deri tek përpilimi i planeve ushtarake nëpër bodrumet e shtëpive, që supozohej se bëheshin nën dritën e qirinjve, atëherë kur ndalej rryma elektrike.
